ผู้ใด

ผู้ใด ย่อมสรรเสริญผู้ที่ควรนินทา หรือย่อมนินทาผู้ที่ควร

สรรเสริญ ผู้นั้นชื่อว่าย่อมค้นหาโทษด้วยปาก ย่อมไม่ได้

ประสบสุขเพราะโทษนั้น ความพ่ายแพ้การพนันด้วยทรัพย์

ทั้งหมด พร้อมด้วยตน มีโทษน้อย การที่ยังใจให้

ประทุษร้ายในท่านผู้ดำเนินไปดีแล้วนี้แหละ เป็นโทษใหญ่

กว่า (โทษการพนัน) ผู้ที่ตั้งวาจา และใจอันเป็นบาปไว้

ติเตียนพระอริยเจ้า ย่อมเข้าถึงนรกสิ้นแสนสามสิบหกนิรัพ

พุททะ และห้าอัพพุททะ ฯ

โลกิยะ หรือ โลกุตระ

คนที่เดินทางโลกุตระ ย่อมไปดีทางโลกิยะไม่ได้

คนที่เดินทางโลกิยะ ย่อมสำเร็จทางโลกุตระได้ยาก เพราะอะไร ?

ถ้าคนหนึ่งสำเร็จได้ทั้งโลกิยะ และโลกุตระง่ายแล้ว

ทำไม องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธโคดม

ต้องสละราชบัลลังก์แห่งจักรพรรดิไปเป็นธรรมราชาเล่า ?

ถ้าเป็นไปได้ พระองค์เป็นมหาจักรพรรดิพร้อมทั้งธรรมราชา ไม่ดีหรือ ?

แต่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะโลกของโลกิยะและโลกุตระเดินคู่ขนานกัน

เราต้องตัดสินใจ ต้องมีความเด็ดเดี่ยวและกล้าหาญในการที่จะเลือกทางใดทางหนึ่ง

“เราจน”

ไม่มีเงินมากเท่าเขา ก็ไม่ได้หมายความว่า “เราจน”

ไม่ได้สวยได้หล่อเท่าเขาก็ไม่ได้หมายความว่า “เราขี้เหร่”

ไม่ได้เก่ง ฉลาดเท่าเขา ก็ไม่ได้หมายความว่า “เราโง่”

ไม่ได้มีในสิ่งที่เขามี ก็ไม่ได้หมายความว่า “เราขาด”

ถ้าเราไม่ได้ทุกข์ร้อน ไม่ได้กังวล ไม่ได้อิจฉา นั้นแสดงว่าเราได้สิ่ง

ที่เราต้องการมาครบหมดแล้ว

ย่อมได้รับผลเช่นนั้

…..คนเราทำกรรมเหล่าใดไว้

เขาย่อมเห็นกรรมเหล่านั้นในตน

ผู้ทำกรรมดีย่อมได้รับผลดี

ผู้ทำกรรมชั่วย่อมได้รับผลชั่ว

คนเราหว่านพืชเช่นใด

ย่อมได้รับผลเช่นนั้

ความสุข

“ความสุข” มันเป็นของ “ชั่วคราว”

แล้วเราจะไปเสียแรงรักษามันไว้ทำไม

“ความทุกข์” มันก็เป็นของ “ชั่วคราว”

แล้วเราจะไปเสียแรงกำจัดมันทำไม

เมื่อเห็นความจริงอย่างนี้แล้ว

เรายังจะแสวงหาความสุขถาวร

ที่ไม่มีจริงอยู่อีกหรือ

จงใช้ชีวิตอย่างที่มันเป็น

ล้มแล้วก็ลุกได้

เมื่อประสบโอกาสที่ไม่เป็นใจ

ยิ่งต้องฝึกความอดทนอดกลั้น

ยิ่งต้องเสริมความพากเพียร

ปัญหาในโลกนี้ไม่น่ากลัว

กลัวแต่คนจะไร้ความเพียร

ภูเขายังทำลายได้

ทะเลกว้างยังข้ามได้

บนฟ้ายังไปถึงได้

ก้นสมุทรยังดำลงไปได้

แล้วเราไฉนจึงท้อแท้ท้อถอย

มัวงอมืองอเท้าจะให้ประโยชน์แก่ใครได้

ความสิ้นกำลังใจเคยช่วยเหลือมนุษย์หน้าไหนบ้าง

ล้มแล้วก็ลุกได้

ตกแล้วก็ขึ้นใหม่

อะไรก็ไม่น่ากลัว  กลัวแต่จะไร้ความเพียร